Memlekette herkes bir şeydir ama kimse tam olarak neyin ne olduğunun farkında değildir. Hele siyaset söz konusuysa…

Bugünlerde kimi çevrelerde sıkça duyduğumuz bir cümle var. Neredeyse bir itirafname gibi okunuyor;

“Ben CHP’li değilim. Hayatımda CHP’ye oy vermedim. Ama Özgür Özel’i sonuna kadar destekliyorum.”

Görünen o ki bu cümle, bir savunma refleksini çağrıştırıyor. Çünkü bu ülkede uzun zamandır CHP’li olmak, bir siyasi tercihten çok, sosyal bir etiket, hatta kimi çevrelerde bir “sabıka kaydı” gibi muamele görüyor.

Oysa asıl soru şu;

CHP’li kimdir? CHP’li, sadece parti rozeti taşıyan kişi midir? Yoksa seçim günü sandığa gidip, isteyerek ya da istemeyerek de olsa “cumhuriyetin son kalesi”ne bir mühür basan mıdır?

Biraz geri saralım…

CHP, Türkiye Cumhuriyeti’nin, hem kurucu iradesi hem de en çok dövülen mirasıdır. İktidarda olduğu yıllar için dövülür, iktidarda olmadığı yıllar için ise suçlanır... Garip bir kader ! Sürekli özür dilemesi istenir ama özrü kabul edilmez. Bu yüzden CHP’li olmak, hiçbir zaman “konforlu” bir kimlik değildir.

CHP’li olmak; alkış almamayı göze almaktır. Yanlış yapan kendi tarafın olsa bile “ama” dememektir. CHP’li olmak; devletle mesafeyi, iktidarla sürtüşmeyi ve halkla iletişimi aynı anda taşımaya çalışmaktır. Herkesin bağırdığı yerde cümle kurmayı becerebilmektir CHP’li olmak. Dolayısıyla CHP’li olmak zor bir iştir.

***

Peki nasıl CHP’li olunur?

Bir sabah uyanırsınız ve şunu fark edersiniz;

Bu ülkede hukuk; bir kişinin iki dudağına bakıyorsa… Ekonomi, bir cümle ile krize giriyorsa…Medya, başını öne eğmişse…Ülkenin gençleri bavullarını topluyorsa…Artık o noktada ideolojik saflık anlamını yitmiştir. Mesele artık parti meselesi değil, sistem meselesidir. İşte tam orada CHP’li olunur.

Bugün Özgür Özel’e verilen destek, klasik anlamda bir “CHP sempatisi” değildir. Bu destek, uzun süredir görülmeyen bir şeye duyulan özlemdir; ülkenin gerçek sorunlarına sahip çıkan gerçek bir muhalefete... Tüm baskılara rağmen susmayan… Küstahlık yapmaksızın, geri adım atmayan. Mağdur edebiyatını girmeyip baskıyı normalleştirmeyen…

Kanımca Özgür Özel’in yapmak istediği şey de budur. CHP’yi, sadece kendi seçmeninin değil, memleketin meselesi haline getirmeye çalışmaktır. Bu yüzden bugün CHP’yi destekleyenlerin önemli bir kısmı, kendine hâlâ “CHP’li” demiyor, diyemiyor. Çünkü bu ülkede kimlikler ağır, etiketler pahalıdır. Tarihin ironisine bakarsak; CHP’yi hiçbir zaman sadece CHP’liler iktidara taşıyamamıştır. CHP’yi hep “Ben CHP’li değilim ama…” diyenler büyütmüştür.

Bana göre “dar anlamda” CHP’li; cumhuriyeti ve demokrasiyi sahiplenip, otokrasi ile saltanatı külliyen reddeden… Laikliği kibirle değil, hukukla savunan… Halkçılığı sloganla değil, vicdanla kuran kişidir. Kısacası CHP’li; memleketin başına gelenleri ‘kader’ diye okumayı reddedendir. Ve bugün CHP’li olmak, bir parti üyeliğinden çok daha fazlasıdır. Bu da normalleşmiş bir anormalliğe itiraz etmektir.

Sonuç olarak Türkiye’nin AKP’den kurtulması için CHP’nin, CHP’liliği dar bir aidiyet olmaktan çıkarmasıyla mümkündür. Gerisi laf-ı güzaf ! Memleketin kaybedecek vakti yoktur.