Tam da iyinin ve kötünün sınırlarını, gücü elinde tutanların adaleti nasıl şekillendirdiğini sorgularken, karşıma bir örnek daha çıktı. Nietzsche’nin İyinin ve Kötünün Ötesinde kitabını bitirmiştim. Onun satırları, ahlakın, iyiliğin ve kötülüğün aslında nasıl birer güç oyunu olduğunu anlatıyordu. Ve tam da bu düşünceler zihnimde yankılanırken, bir kez daha aynı düzenin içinde olduğumuzu hatırlatan bir gelişme yaşandı: Ekrem İmamoğlu’na açılan davalar.

Nietzsche diyor ki: “Kimin ahlakı? Kimin adaleti?” Bugün Türkiye’de de sormamız gereken soru budur. Yargıyı sopa olarak kullananlar, gücün kendi tanımını yaparken ahlakı da hukuku da şekillendirebileceğini sananlar, bir şeyi unutuyor:

Eğer uzun süre uçuruma bakarsanız, uçurum da size bakar.

Hukukun kimin elinde nasıl bir araca dönüştüğünü görmek için felsefi bir metne ihtiyacımız yok zaten çünkü gerçek hayat bir gösteri sahnesi gibi gözümüzün önünde oynanıyordu.

25 yıl hapis istenen dosyaların altında Sayın Cumhurbaşkanı’nın imzası var. Yargı eliyle siyaseti dizayn etme çabası, halkın iradesine ipotek koyma girişimi… Nietzsche’nin dediği gibi:

"Hakikat, çoğu zaman iktidarın hoşuna gitmeyen şeydir."

Bugün de hoşlarına gitmeyen tek şey var: Halkın iradesi. Ve bu yüzden yargıyı bir sopa gibi kullanıyorlar. Ama İmamoğlu çağrısını net bir şekilde yapıyor: Minderde hesaplaşalım, sandıkta yarışalım! Bu millet, cesur olanı, mert olanı sever. Siyasi mücadele mahkeme salonlarında değil, meydanlarda ve sandıkta verilir.

Nietzsche’nin üstinsan tanımı aklıma geliyor: Kendi yolunu çizen, kimseye kin beslemeyen ama gerektiğinde herkese meydan okuyan kişi… Bugün İmamoğlu, tam da bunu yapıyor. Adaletin eğilip büküldüğü bir düzende, kendisini yargı eliyle sindirmeye çalışanlara karşı tek bir şey söylüyor:

Cesaretin varsa, sandığa gel!

Ve millet, bu çağrıyı duyuyor. Adaletin ve cesaretin yanında saf tutuyor. Çünkü biz bu oyunu çok gördük, ama her defasında, halkın iradesi galip geldi.

Ve yine gelecek.