Konya’da bir bina çöktü. Altında insanlar var. Çevredekilere “sessiz olun” deniyor. Sessiz olunmuş zaten yıllardır! İhmalin sesine sessiz kalınmış. Rant uğruna atılan her sahte imzaya sessiz kalınmış. Denetimsizliğe sessiz kalınmış. Şimdi bize susmamız gerektiği söyleniyor.

O bina, kendi kendine mi çöktü? Hayır! O bina, çürük bir düzeneğin, vicdansızlığın ve insan hayatını umursamayan ahlaksız bir sistemin altında ezildi. O enkazın altında sadece beş insan değil, bu ülkenin çürük adalet sistemi ve açgözlü yöneticileri de var!

Kaç kere daha böyle sahneler göreceğiz? Kaç kere "ihmal" kelimesinin ardına saklanan bu kokuşmuşlukla yaşamaya devam edeceğiz? Kaç kere "şimdi sırası değil" diyerek susturulacağız? Biz sustukça onların cepleri doluyor, sustukça bizim canlarımız mezara gidiyor!

Bu bina neden çöktü? Çünkü para için insan hayatını hiçe sayan müteahhitlere “yürü” diyen bir düzen var. Çünkü denetim yapmayan, rüşvetle ruhsat veren, koltuğunu korumak için her şeyi örtbas eden bir zihniyet var. Bu zihniyet, bina değil; mezar inşa ediyor!
Bu ülkede bir bina çöküyorsa, o sadece beton ve demirden ibaret değildir. Onun altında liyakatsizlik vardır, rant vardır, para uğruna görmezden gelinen hayatlar vardır. O bina, bu ülkenin çürümüşlüğünün bir sembolüdür.

Artık yeter!  Bu enkazların altında sizin açgözlülüğünüz, sizin sorumsuzluğunuz, sizin vicdansızlığınız var! Biz sustukça siz büyüyorsunuz. Biz sustukça insanlarımız ölüyor.

Şimdi yine sessiz kalalım, değil mi? Çığlıklar dinene kadar. Ama unutmayın, bu sessizlik yalnızca yıkıntılar arasında yankılanmıyor. Bu sessizlik, gelecekte başka hayatları kaybetmeye mahkum eden bir düzene ortak olmanın sessizliği.
Bu sessizliği bozmanın zamanı geldi. Çünkü bu enkazın başında susarsak, bir sonraki yıkımın altında biz kalacağız. Ve o gün bizim için sessiz olun denildiğinde, sesimizi çıkaracak kimse kalmayacak!