HALKIN OYUYLA GİDECEK

Hiç tahmin edemeyeceğimiz kadar acımasız ve akıldışı olaylara karşın, yazılarımı bitirirken hep iyimser olduğum için yakın dostlarım, “hala mı?” diye sorduğunda, biraz sıkıntılı olsam da “evet” diyordum.

Şimdi size aktaracağım Uruguaylı gazeteci yazar Eduardo Galeano’nun* bir hikâyesini dün bir kez daha okuyunca soranlara, daha yüksek sesle “evet, iyimserim” demeye söz verdim.

Çünkü halkıma güveniyorum; Sandıktan kansız getirdiğini, geç de olsa yine sandıkta götürmesini çok iyi bilir.

İşte o hikâye:

Amneziler*

Nikolay Çavuşesku yirmi yılı aşkın bir süre boyunca Romanya’nın diktatörlüğünü yürüttü. Muhalefeti olmadı, çünkü halk hapishaneler ve mezarlıklarda uğraşıyordu, ama onun kendine hürmet adına halkın bedava işgücüyle yükselttiği firavunca anıtları sınırsızca alkışlama hakkı hepsinin vardı.

Bu alkışlama hakkı, yakın dostu olan Richard Nixon ve Ronald Reagan gibi saygın politikacıların yanı sıra, emirlerine hiç itirazsız itaat eden bu komünist diktatörlüğü paraya ve övgüye boğan IMF ve Dünya Bankası gibi kuruluşlar tarafından da kullanıldı.

Çavuşesku mutlak gücünü kutlamak için kendine fildişinden bir asa yaptırdı ve kendi kendine “Halkın Rehberi” sıfatını verdi. Alışıldığı üzere kimse karşı çıkmadı.

Ama bundan kısa bir süre sonra halkın öfke kasırgası patlayınca, Çavuşesku’nun kurşuna dizilmesi kolektif bir şeytan kovma töreni oldu.

Bunun üzerine, iyilerin iyisi ve dünyanın kudretlilerinin gözdesi bir anda sihirli bir biçimde filmin kötü adamına dönüştü. Olur böyle şeyler.

1975’de Genel Başkanım Bülent Ecevit’le birlikte Nikolay Çavuşesku’nun davetine gitmiştik. Eşi Elena Çavuşesku’nun da olduğu çok özel görüşmelerin içinde oldum. 1989’da kurşuna dizilişlerini canlı izlerken, 14 yıl sonra, sonlarının öyle geleceğini tahmin etmiştim, diyemem! Keşke seçimle gelmiş ve şimdi bizde olacağı gibi seçimle gitmiş olsaydı…

(*) Eduardo Galeano, "Hikâye Avcısı" sayfa 42, Sel Yayıncılık 2017