Manisa Belediye Başkanımız sevgili Ferdi Zeyrek’in hüzünlü ayrılışı bütün partilileri başında bir araya getirdi. Sonsuzluğa gidişine her dilden, ırktan ve zihniyetten yoğun katılım, toplumda son aylarda zirve yapan parti liderleri arasındaki siyasi kavgayı biraz olsun yumuşatma beklentisi yarattı.

24 saat süren bu beklentinin bendeki nedeni, geçmişte gördüğüm bu denli olmasa da, partiler arası şiddetin, acılı olaylar sonrası düşmesiydi.

Demokrat Parti (DP) ile Cumhuriyet Halk Partisi (CHP) arasında tırmanmış olan gerginlik sırasında, Başbakan Adnan Menderes’in Londra’daki uçak kazasından kurtulup dönüşünde, Muhalefet Lideri CHP Genel Başkanı İsmet İnönü’nün Ankara Garına giderek karşılaması, iki parti arasında uzun süren yumuşamaya neden olmuştu. 

Cumhurbaşkanı Turgut Özal’ın ani kaybı da, hızlanan enflasyon ve terör sorununa karşın merkez sağın lideri Süleyman Demirel’in partisi Doğruyol (DYP) ile Sosyal Demokrat Halkçı Parti Genel Başkanı Erdal İnönü’nün 1995’e kadar değişerek süren Koalisyonunun önünü açmıştı.

Ülkedeki iktidarın hak, hukuk, vicdan tanımayan söylem, eylem ve uygulamaları, işte “acaba” dereken, adeta inat edercesine saat farkı ile şiddetini sürdürdü.

Üstününe üstlük bu defa ki İsrail’in İran’ı yok etme planı artık Türkiye’miz için hep söylenen “iç cepheyi” tahkim etme (güçlendirme) zorunluluğunu ortaya koydu.

Koydu da, işareti yok ortada. Muhalefet açıkça doğru kararlarında Hükümeti destekleyeceğini belirtti. Ben bu yazıyı yazarken henüz Tek Adam tek kelime etmemişti. Umarız hırsını dindirmiş, ayağı yere basar bir (partili de olsa) Cumhurbaşkanı görürüz.