Son kitabımın başlığı “Daha İyimserim” olduğu için yakın dostlarım, “hala mı?” diye sordular; Ben de biraz mahzun ama inatla “evet hala” demiştim. Şimdi size aktaracağım Uruguaylı gazeteci yazar Eduardo Galeano’nun bir hikâyesini şu günlerde yeniden okuyunca artık soranlara, evet “umut her zaman vardır” inancımı yineliyorum. İşte o hikâye:
Amneziler
Nikolay Çavuşesku yirmi yılı aşkın bir süre boyunca Romanya’nın diktatörlüğünü yürüttü. Muhalefeti olmadı, çünkü halk hapishaneler ve mezarlıklarda uğraşıyordu, ama onun kendine saygı adına halkın bedava işgücüyle yükselttiği firavunca anıtları sınırsızca alkışlama hakkı hepsinin vardı.
Bu alkışlama hakkı, IMF ve Dünya Bankası gibi kuruluşlar tarafından da kullanıldı.
Çavuşesku mutlak gücünü kutlamak için kendine fildişinden bir asa yaptırdı ve kendi kendine Halkın Rehberi sıfatını verdi.
Alışıldığı üzere kimse karşı çıkmadı.
Ama bundan kısa bir süre sonra halkın öfke kasırgası patlayınca, Çavuşesku’nun kurşuna dizilmesi kolektif bir şeytan kovma töreni oldu.
Bunun üzerine, iyilerin iyisi ve dünyanın kudretlilerinin gözdesi bir anda sihirli bir biçimde filmin kötü adamına dönüştü.
Olur böyle şeyler…
Eduardo Galeano’nun, “Hikâye Avcısı” Sel Yayıncılık 2017 sayfa 42’deki , “Amneziler” hikâyesi burada bitti.
Genel Başkanım Bülent Ecevit’le birlikte, Nazizm’e karşı savaşmış bir Halk Kahramanı olan Romanya Devlet Başkanı Nikolay Çavuşesku’yu 1975’te ziyaret etmiştik. O zamanlarda ülkesinin sanayi devrimini başarması için Sovyetler Birliğine başkaldıran, halkını arkasına almış gözüken bir liderdi. Eşi Elena Çavuşesku’nun da olduğu çok özel görüşmelerin içinde oldum. 1989’da kurşuna dizilişlerini canlı izlerken, 14 yıl sonra “sonlarının öyle olacağını” tahmin etmiştik diyemem. Belki bir Başkaları (!) için de olduğu gibi.
Lütfen şimdi de, çok değerli düşünür ve yazar Ali Sirmen’in şu yazısını okuyun;
https://www.cumhuriyet.com.tr/yazarlar/ali-sirmen/asil-simdi-basliyor-1823303