Londra’daki bir hastanedeyiz.
Saçları beyazlaşmış, 80’lerinde bir adam hastanenin kapısından tek başına içeri giriyor.
Elinde eski bir akustik gitar var.
Merdivenleri tek tek çıkarak beşinci kata geliyor.
Bir odadan içeri giriyor.

YATAKTA YÜZÜNE ÖLÜMCÜL 
BEYAZLIK DÜŞMÜŞ BİR ARKADAŞ 

Yatakta onun yaşlarında görünen bir adam yatmaktadır.
Saçları dökülmüş, yüzü bembeyaz, elmacık kemiklerini iyice ortaya çıkaracak kadar zayıflamış bir insandır.
Sanki bu dünyada son günlerini geçiriyor gibidir.
Gözlerini hafifçe aralar, gelen adama bakar.
Yüzüne çok hafif, çok mecalsiz bir mutluluk ifadesi oturur.
Anlaşılmaz bir kaç kelime mırıldanır.
Sonra gözlerini yine kapar.

YATAKTAKİ HASTA 74, 
ZİYARETÇİ 83 YAŞINDA

Kapıdan giren insan Paul McCartney’dir.
Betales’ın kalan iki üyesinden biri.
Yatakta yatan ise Phil Collins’tir.
Yataktaki hasta 74, ziyaretçi arkadaş 83 yaşındadır.
Allah hastalığı her zaman sıralı vermiyor.

A HARD DAY'S NIGHT 
FİLMİNİN KÜÇÜK FİGÜRANI

Biri, Paul McCartney…
1060’ların bayrak devrimcisi Beatles’ın hayatta kalan iki üyesinden biri.
Dokuz yıla 213 beste sığdırmış, tarihin en büyük müzik devrimini yapmış Beatles yani.
Teki, Phil Collins…
1970’lerin büyük gurubu Genesis’in hem solist hem davulcusu…
Sonra kariyerine kendi başına devam etmiş.
Ama onları birbirine bağlayan bir başka bağ var.
Beatles 1964’te ilk filmi “A Hard Day's Night’ı” yaptığında, oradaki küçük figüranlardan biri Phil Collins‘di.

PAUL MCCARTNEY GİTARINI ALIR 
VE O ŞARKIYI SÖYLEMEYE BAŞLAR

Paul McCartney arkadaşının başucuna gelir ve gitarıyla o şarkıyı söylemeye başlar:
“Hey Jude…”
Şarkının sözleri yavaş yavaş akmaya başlar:
“Üzgün olma, kötü hislerini içine atma
 Yüreğini aç, hayatında güzel şeylere yer olsun.
Korkma, cesur ol, göze al, sevgiye adım at…”

JOHN LENNON’UN OĞLU
JULIAN  İÇİN YAZILMIŞ ŞARKI

Phil Collins gözleri kapalı yarı bilinçli yarı bilinçsiz dinler şarkıyı…
Paul Mc Cartney’in Johnn Lennon’un oğlu için yazdığı harika şarkı, sanki 57 yıl sonra gerçek adresini bulmuştur.
1968 yılında John Lennon eşinden boşanıp Yoko Ono ile olduğu sırada oğlu Julian’ın mutsuzluğunu azaltmak için yazmıştı Paul McCartney bu şarkıyı…
Dünyada kültür alanında büyük değişimlere yol açan 1968 Mayıs olaylarından sadece 3 ay sonra çıkmıştı şarkı.

PAUL MCCARTNEY ŞARKININ SOUNUNDAKİ
“NA NA NA” NAKARATINI NEDEN UZATTI

Sondaki “na na na” nakaratını bilerek uzun tutmuştur ki insanlar hep birlikte söylesinler,  bir sevgi ve umut korosu oluştursunlar diye…
Başarmıştı da…
16 Aralık 2018 gecesi Londra  O2 gecesi Hey Jude’u söylerken binlerce kişi bu na na na nakaratına eşlik ediyordu.
O gece ona eşlik eden insanlardan biri de bendim.
Yağmurlu bir Londra gecesiydi ve konserden çıkarken çok mutluydum.

ŞARKI BİTERKEN PAUL MACCARTNEY 
ARKADAŞININ KULAĞINA ŞUNU FISILDAR

Şarkı biterken Paul arkadaşının elini tutar  ve kulağına fısıldar:
“Biz hala bir grubuz ve bize sahne olarak sadece hayat kalsa bile şarkı söylemeye devam edeceğiz…”
Onlar 1960-70 müzik ve kültür devrimini yaratan insanlardı.
Biri Liverpool’dan gelmişti.
Taşradan yani.
Öteki Londra’dan…
Metropol çocuğuydu.

INSTAGRAM’DAN BU PAYLAŞIMI
İZLERKEN İZMİR YILLARIMA DÖNDÜM

Bu sahne Instagram’da işte böyle paylaşıldı.
Çok etkilendim.
Gözyaşlarımı tutamadım.
İzmir’in sokaklarında Çiğli Amerikan üssünün radyolarını dinleyerek başlayan gençliğim yıl yıl önümden geçti.
1968 yılının 1 Mayıs günü bir trafik kazasında kaybettiğim mahalle arkadaşım Reşat Nevruzlu geldi gözümün önüne…

BABASIZ BÜYÜYEN YOKSUL 
ARKADAŞIMLA SOHBETLERİM

Babasız büyüyen yoksul arkadaşımın kendini nasıl  yetiştirdiğini, nasıl bir müzik tutkunu olduğunu, geceler boyunca Beatles mı daha büyük Rolling Stones mu tartışmalarını yaptığımız mahallemiz yine  beni aldı götürdü.
Bob Dylan’ın “Like a Rolling Stone” şarkısını ilk dinlediğim gün yaşadığım duygular bana koskoca bir hayatın hülasası gibi geldi.
Paul McCartney’ bir kere daha sevdim.
Phil Collins’in “Against All Ods” filmindeki harika şarkı “Take  a Look At Me Now” şarkısını defalarca dinledim.
Bir hastane odasında olağanüstü bir sahneydi…

BÖYLE BİR SAHNE HİÇ 
YOKTU, HİÇ YAŞANMADI

Geleyim gerçeğe….
Anlattığım bu hastane sahnesi hiç bir zaman yaşanmadı.
Paul McCartney o hastaneye gitmedi.
Phil Collins öyle bir hastanede değildi. 
Yapay zeka ile yaratılmış, hayali bir sahneydi bu.
Bu sahneyi başka  insanlar yapay zeka yardımıyla yarattı.
Çünkü görmek istedikleri bir sahneydi, bir an’dı, bir duyguydu bu…
O  “Gerçek” yoksa…
Kendi  “Gerçeklerini” kendileri yarattılar.
Özledikleri, görmek istedikleri bir dostluğu, bir vefayı kendi hayallerinde gerçeğe çevirdiler…

BUNU BİLDİĞİM HALDE 
YİNE DE ÇOK ETKİLENDİM

Bildiğim halde hiç fark etmedi.
Sahiciymiş gibi sevdim bu sahneyi.
Sahiciymiş gibi hüzünlendim.
Sahiciymiş gibi yine çok sevdim Paul  MCCartney’i.
Sahiciymiş gibi özlemişim  Phil Collins’i…
Dün bütün gün her  ikisinin şarkılarını da sahici olarak  dinledim.
Şimdi anladım, altı yedi yıl kadar önce Londra’da  O2 Arena’da  Paul McCartney bu şarkıyı söylediğinde niye çılgınca  alkışlandığımı.

ONLAR VE BİZLER GİDİNCEYE  KADAR SAHİCİ 
GİBİ ŞARKI SÖYLEMEYE DEVAM ETMELİYİZ

Çünkü hepimizin içinde bu sözlerin dokunacağı bir nokta var.
Hepimiz adresiyiz bu şarkının…
Günün birinde hepimizin “Hey Jude” diye şarkı söyleyeceği birisi, birileri var.
O birilerinin de bize söyleyeceği bir “Hey Jude.…” 
Bizi hayattan keyif almaya, umutlu olmaya,  cesur olmaya  davet eden şarkılara ihtiyacımız var.
Hatta kışkırtmaya, tahrik etmeye, “Heri kalk git” diyecek şarkılar lazım bize…
Hatta belki sırf, her hafta cuma vaazında hayatımızın, keyiflerimizin her noktasına burnunu sokmaya kalkışan Diyanet İşleri Başkanına inat, yaşamaya azmetmeliyiz, azmettirmeliyiz.

ASLINI YAPACAK CESARETİN 
YOKSA SAHİCİYMİŞ GİBİ YAP

Aslını yapacak cesaretimiz yoksa  bile en azından sahiciymiş gibi yapmak… 
O da güzel bir şey.
Çünkü 21’inci Yüzyılın kötü liderleri bize öylesine kötü bir dünya yarattılar ki…
Onlar gidinceye kadar sahiciymiş gibi yaşamaya devam etmeliyiz…
Neden mi.
Çünkü kötü insanlar yenilecekler..
Bir gün mutlaka  yenilecekler…
İyi insanlar kazanacaklar

OTORİTER ALACAKARANLIKTA
ŞİMDİ ŞARKI SÖYEMEK LAZIM

O güne kadar, içimizden veya yüksek sesle ama mutlaka hep birlikte sahiciymiş gibi Hey Jude’u söylemeye devam edeceğiz.
Ne diyordu Paul McCartney o yapay zeka hastane sahnesinde…
“Biz hala bir grubuz, bize sahne olarak sadece hayatımız kalsa da..
Şarkı söylemeye devam edeceğiz..”
Çünkü otoriter liderlerin alacakaranlığındayız..
Ve şimdi şarkı söylemek lazım….